Poezja

Duchowa konwulsja

Przychodzą dni, gdy się utwierdzam,

Że jestem błotem, smrodem swego wnętrza,

Które tak piękne, syte, powabne,

Lecz na wierzch w ubogie szmaty szkaradne

Ubrane, albo też niczym nagie

Na pośmiewisko przez życie wysłane.

I czego się dotknę, to jakby łamię

Na małe kawałki, co kują mnie w ręce.

I boli serce - jak gdyby umiera,

Zwłoki mych marzeń, dławiąc się, pożera.

I dusi się, kasła, wszystkim tym rzyga

- ni to gorące, ni zimne… letnie chyba.

Mierzi mnie to, duszę mi mroczy,

A usta me w bluzgach piekących moczy,

A oczy potem strachu zalewa,

Kołdrę i pościel sfajdaną lękiem rozdziera.

I na stół ją rzuca ze wstrętem, z pogardą,

We wstydzie, przy gościach, ją wpycha do gardła.

Ja dławię się sobą, tak dławię dzień za dniem

I wołam o litość, o łaskę, poradnie

Dla mego serca, dla mojej duszy

- kruszy się serce, dusza się kruszy.

I rozum już blednie, lecz wiary nie traci

- uratuj, Panie, nim szanse me życie straci!

(maj 2013)

Oczyszczenie

Samo-połykanie życia swego lęków

W paradoksie rozłożonych ramion.

Ból pokuty siedzących w brzuchu nerwów.

Absolutu wierności bermudzki kanion.

Odwrócenie młodej rzeki biegu,

Głupstw wstydliwych odsączanie,

Wylewanie pieprzonego brudu.

Wszystko z nadzieją na wybaczenie,

Głowy skinienie, ciepła przekazanie.

Pokochanie. Wspólne ludzkie śniadanie.

Boskie grzechów odpuszczenie.

Pojednanie.

Wieczne pojednanie?

(grudzień 2012)

Pół litra...

Pół litra sztuki

Nieuki

Pół litra wódki

Po niej to są uczone skutki...

Uczone życiem płytkim

I brzydkim

Bełkoczącym na poziomie chodnika

I znika

Cała powaga - zwracasz ją

Zazwyczaj na kolanach

To zamach?

Chyba na samego siebie

Że niby jak w niebie?

Pół litra do piekła

Nie kłam!

Niżej schodzić nie trzeba...

(czerwiec 2012)

***

Wyrzucić by trzeba worek śmieci

Stosy fiołków jęczących przez dzieci

Otwórz otwory

Muchy - potwory

Wylecą przez okna pamięci

(luty 2012)